سوئیچینگ مخابراتی

تعریف سوئیچینگ مخابراتی:

عملیاتی که به‌طور انتخابی در میان مسیر های مخابراتی، عملیات را انتخاب و آزاد کند.

ضرورت احداث مراکز:

همانطور كه مي دانيد در ارتباط متسقيم بين n تلفن به تعدادn(n-1)/2 سيم ارتباطي احتياج داريم اما در صورت استفاده از يك مركز تلفن (EX) تعداد سيم هاي مورد نياز برايn مشترك بهn عدد سيم ارتباطي كاهش مي يابد.

با توجه به مشكلاتي كه با افزايش مشترك به وجود مي آيد و عمدتا به نحوه ارتباط بين هر دو دستگاه تلفن مربوط مي شود به كار گيري يك مركز مديريتي كه وظيفه ارتباط بين مشتركين (بين هر دو مشترك) را به عهده گيرد غير قابل انكار است

سیر تکامل سوئیچ های مخابراتی

سوئیچ های اپراتوری :

کاملاً وابسته به نیروی انسانی بوده است و شامل یک تابلو که تمام زوج های سیم های مشترکین به پشت آن متصل می شدند می شد. اپراتور به صورت دستی مشترک مورد نظر را به مقصد مربوط وصل می کرد.

سوئیچ های دو حرکتی:

در این نوع، اپراتور حذف و یک زوج سیم متحرک قرارداده شد. این سوئیچ دارای دو موتور بود که هم در سطر و هم در ستون حرکت می کرد و هر مشترک که درخواست داشت از طریق پالس موتور، به سطر و ستون مورد نظر وصل می شد.

سوئیچ های EMD :

از عناطر الکترو مغناطیسی به نام سلکتور استفاده می شد. سلکتورها شامل ستون ها یا سطوح مختلف هستند. عقربه سلکتور با هر پالس از طرف مشترک یک قدم به جلو حرکت می کند. از یک شروع شده تا به عدد (شماره) مورد نظر برسد. محدودیت این سوئیچ ها این است که اعداد سطح دوم بین سطوح دیگر مشترک بودند.

سوئیچ الکترونیکی:

برای برقراری علمیات از قطعات الکترونیکی استفاده می شد و علاوه بر این یک سری حافظه نیز در این سوئیچ ها در نظر گرفته می شد. این سوئیچ ها، نسل اول سوئیچ های SPC هستند.

سوئیچ های SPC) Store Program Control) دارای حافظه بوده و برنامه های کاربردی از قبل نوشته شده روی حافظه آنها ذخیره می شد.

سوئیچ دیجیتال:

در این نوع سوئیچ از ریز پردازنده ها و آی سی ها استفاده می شود. این سوئیچ ها نسل دوم SPC و کاملترین نوع آن هستند. در این سوئیچ ها ابتدا سیگنال آنالوگ به دیجیتال تبدیل می شود و بعد وارد مراکز می شوند.